Wyszukiwarka
Liczba elementów: 205
Budynki Egzotarium zlokalizowane są na terenie parku miejskiego im. Leona Kruczkowskiego, na wydzielonym i ogrodzonym terenie (o powierzchni 3120 metrów kwadratowych), z widoczną z daleka szklarnią palmiarni. Obiekt powstał w latach 50. XX w. z inicjatywy ówczesnego dyrektora Zieleni Miejskiej – Stanisława Romika. Nazwa „Egzotarium” miała przyciągnąć mieszkańców i turystów do tego urokliwego miejsca. Podziwiano wówczas dwa działy: akwarium z 60 zbiornikami i największą w Polsce kolekcją ryb i roślin akwariowych oraz palmiarnię, którą utworzono dzięki roślinom pochodzącym z darów z innych polskich palmiarni. Obecnie część botaniczna Egzotarium, która obejmuje ponad 80 gatunków roślin z różnych części świata, uporządkowana jest pod względem klimatu, w jakim występują w środowisku naturalnym (formacje pustynne, półpustynne, tropiki amerykańskie, azjatyckie, formacje ciepłego klimatu śródziemnomorskiego, wysp oceanicznych i inne). Szczególnie interesujące są sukulenty: łodygowe i liściowe (np. 40-letnia agawa). Dzięki sprzyjającym warunkom rośliny klimatu gorącego i wilgotnego (m.in. palmy, banany, figowce, araukarie, filodendrony, bambus oraz figa jadalna) osiągnęły prawie naturalne rozmiary. Jest tu też spora kolekcja roślin strefy dżunglowej: liczne storczyki, alokazje, aspidistry. Nadal godne uwagi pozostają rośliny akwariów. Ekspozycję zwierząt w Egzotarium tworzą: ryby (około 70 gatunków słodkowodnych, z licznymi pielęgnicami), kilka gatunków płazów, gady (około 20 gatunków, a między innymi: węże, dwa kajmany okularowe , jaszczurki oraz żółwie), ptaki (głównie papugi i ziarnojady) oraz ssaki (liczne gatunki gryzoni i dwa gatunki naczelnych – małpa kapucynka i koczkodan zielony). Dodatkowo, w szklanych gablotach, wyeksponowano grupę oceanicznych stawonogów (np. kraby, langusty), szkarłupni (np. jeżowce, rozgwiazdy), niektórych ryb oceanicznych (np. ryba młot, ryba piła), a także koralowców.
Budynki Egzotarium zlokalizowane są na terenie parku miejskiego im. Leona Kruczkowskiego, na wydzielonym i ogrodzonym terenie (o powierzchni 3120 metrów kwadratowych), z widoczną z daleka szklarnią palmiarni. Obiekt powstał w latach 50. XX w. z inicjatywy ówczesnego dyrektora Zieleni Miejskiej – Stanisława Romika. Nazwa „Egzotarium” miała przyciągnąć mieszkańców i turystów do tego urokliwego miejsca. Podziwiano wówczas dwa działy: akwarium z 60 zbiornikami i największą w Polsce kolekcją ryb i roślin akwariowych oraz palmiarnię, którą utworzono dzięki roślinom pochodzącym z darów z innych polskich palmiarni. Obecnie część botaniczna Egzotarium, która obejmuje ponad 80 gatunków roślin z różnych części świata, uporządkowana jest pod względem klimatu, w jakim występują w środowisku naturalnym (formacje pustynne, półpustynne, tropiki amerykańskie, azjatyckie, formacje ciepłego klimatu śródziemnomorskiego, wysp oceanicznych i inne). Szczególnie interesujące są sukulenty: łodygowe i liściowe (np. 40-letnia agawa). Dzięki sprzyjającym warunkom rośliny klimatu gorącego i wilgotnego (m.in. palmy, banany, figowce, araukarie, filodendrony, bambus oraz figa jadalna) osiągnęły prawie naturalne rozmiary. Jest tu też spora kolekcja roślin strefy dżunglowej: liczne storczyki, alokazje, aspidistry. Nadal godne uwagi pozostają rośliny akwariów. Ekspozycję zwierząt w Egzotarium tworzą: ryby (około 70 gatunków słodkowodnych, z licznymi pielęgnicami), kilka gatunków płazów, gady (około 20 gatunków, a między innymi: węże, dwa kajmany okularowe , jaszczurki oraz żółwie), ptaki (głównie papugi i ziarnojady) oraz ssaki (liczne gatunki gryzoni i dwa gatunki naczelnych – małpa kapucynka i koczkodan zielony). Dodatkowo, w szklanych gablotach, wyeksponowano grupę oceanicznych stawonogów (np. kraby, langusty), szkarłupni (np. jeżowce, rozgwiazdy), niektórych ryb oceanicznych (np. ryba młot, ryba piła), a także koralowców.
Budynki Egzotarium zlokalizowane są na terenie parku miejskiego im. Leona Kruczkowskiego, na wydzielonym i ogrodzonym terenie (o powierzchni 3120 metrów kwadratowych), z widoczną z daleka szklarnią palmiarni. Obiekt powstał w latach 50. XX w. z inicjatywy ówczesnego dyrektora Zieleni Miejskiej – Stanisława Romika. Nazwa „Egzotarium” miała przyciągnąć mieszkańców i turystów do tego urokliwego miejsca. Podziwiano wówczas dwa działy: akwarium z 60 zbiornikami i największą w Polsce kolekcją ryb i roślin akwariowych oraz palmiarnię, którą utworzono dzięki roślinom pochodzącym z darów z innych polskich palmiarni. Obecnie część botaniczna Egzotarium, która obejmuje ponad 80 gatunków roślin z różnych części świata, uporządkowana jest pod względem klimatu, w jakim występują w środowisku naturalnym (formacje pustynne, półpustynne, tropiki amerykańskie, azjatyckie, formacje ciepłego klimatu śródziemnomorskiego, wysp oceanicznych i inne). Szczególnie interesujące są sukulenty: łodygowe i liściowe (np. 40-letnia agawa). Dzięki sprzyjającym warunkom rośliny klimatu gorącego i wilgotnego (m.in. palmy, banany, figowce, araukarie, filodendrony, bambus oraz figa jadalna) osiągnęły prawie naturalne rozmiary. Jest tu też spora kolekcja roślin strefy dżunglowej: liczne storczyki, alokazje, aspidistry. Nadal godne uwagi pozostają rośliny akwariów. Ekspozycję zwierząt w Egzotarium tworzą: ryby (około 70 gatunków słodkowodnych, z licznymi pielęgnicami), kilka gatunków płazów, gady (około 20 gatunków, a między innymi: węże, dwa kajmany okularowe , jaszczurki oraz żółwie), ptaki (głównie papugi i ziarnojady) oraz ssaki (liczne gatunki gryzoni i dwa gatunki naczelnych – małpa kapucynka i koczkodan zielony). Dodatkowo, w szklanych gablotach, wyeksponowano grupę oceanicznych stawonogów (np. kraby, langusty), szkarłupni (np. jeżowce, rozgwiazdy), niektórych ryb oceanicznych (np. ryba młot, ryba piła), a także koralowców.
Początki Siewierza sięgają zarania państwa Polskiego. Gród nad Czarną Przemszą już w pierwszych latach XIII wieku był siedzibą kasztelanii. Od końca XII do połowy XV stulecia rządzili tutaj książęta śląscy, którzy wznieśli miejscowy zamek. W 1443 roku księstwo stało się przedmiotem aktu kupna i sprzedaży: sprzedającym był książę cieszyński Wacław I, kupował Zbigniew Oleśnicki, biskup krakowski. Od tego czasu, aż do końca XVIII wieku, księstwo siewierskie przeszło pod panowanie biskupów krakowskich, którzy kontynuując świecką władzę książąt cieszyńskich przyjęli tytuł książąt siewierskich - „dux Severie”. Siedzibą książąt-biskupów stał się gotycki, murowany zamek, który powstał w XIV wieku na miejscu drewnianej warowni z końca wieku XIII. Z biegiem stuleci biskupi zamek przebudowywali i modernizowali. W XVI wieku przekształcono go w stylu renesansowym. Wyburzono niepraktyczną już wieżę - tzw. stołp, a z pozyskanego kamienia wybudowano reprezentacyjne skrzydło południowe i zachodnie. Umocniono też fortyfikacje pod kątem dostosowania ich do artylerii. Wjazdu zaczął bronić niewielki barbakan połączony z tarasem artyleryjskim. Na przełomie XVII i XVIII stulecia kolejny raz przebudowano zamek, wznosząc skrzydło wschodnie z kaplicą i przykrywając wieżę barokowym hełmem. Po decyzji Sejmu Wielkiego o włączeniu księstwa siewierskiego do Polski zamek opustoszał. Wnet popadł w ruinę. Walory obronne zamku były kilkakrotnie sprawdzane. W 2 połowie XV wieku oblegali go książęta śląscy, wrogo nastawieni do biskupa Oleśnickiego. W 1655 roku dotarli tu Szwedzi. Jednak polityka biskupów krakowskich oszczędziła mu wtedy wojennych emocji. W początku XVIII w. zamek stał się areną walk w wojnie domowej zwolenników króla Stanisława Leszczyńskiego z poplecznikami Augusta II Mocnego. Od XVII w. w zamku działał budzący grozę Trybunał Siewierski. Szafowano tu gęsto wyrokami śmierci, dlatego ukuto powiedzenie: „Bij, kradnij, zabijaj, ale Siewierz omijaj”! Dziś możemy oglądać fragmenty murów z cegły i kamienia, wieżę bramną (niegdyś zwieńczoną barokowym hełmem), barbakan i zrekonstruowany most zwodzony. Z wieży uczyniono punkt widokowy. Zamek jest udostępniony do zwiedzania przez Izbę Tradycji i Kultury Dawnej w Siewierzu.
Obecna Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego w Katowicach kontynuuje działalność - powołanego do życia w 1929 roku - Państwowego Konserwatorium Muzycznego. Inicjatorem jego założenia był Witold Friemann, a w kadrze profesorskiej znajdowali się m.in. Bolesław Szabelski, Stefania Allinówna czy Zbigniew Dymmek. Podjęcie pracy w konserwatorium rozważał również, na rok przed śmiercią, Karol Szymanowski. Po II wojnie światowej katowicka uczelnia grupowała muzyków znanych w świecie jako śląska szkoła kompozytorów (np. Ludomir Różycki czy Grzegorz Fitelberg). Katowicka akademia zawsze znajdowała się w awangardzie polskiej i światowej muzyki. Związani z nią byli, lub są, kompozytorzy Henryk Mikołaj Górecki i Wojciech Kilar, ekstrawagancki dyrygent Jerzy Maksymiuk, światowej sławy pianista Krystian Zimerman. Od lat 60. naucza się w niej także jazzu i muzyki rozrywkowej. Akademia mieści się w kilku budynkach w centrum Katowic. Najbardziej reprezentacyjny jest gmach przy ul. Wojewódzkiej 33, mieszczący również salę koncertową. Zbudowano go z cegły, w stylu neogotyckim, pod koniec XIX wieku; przez lata był siedzibą Królewskiej Szkoły Rzemiosł Budowlanych. Po podziale Górnego Śląska w 1922 roku szkołę przeniesiono do Bytomia, natomiast budynek przy ul. Wojewódzkiej 33 stał się pierwszą siedzibą Sejmu Śląskiego oraz Urzędu Wojewódzkiego (stąd nazwa ulicy). W sąsiadującym budynku (obecnego rektoratu AM) mieszkał Konstanty Wolny, wieloletni marszałek Sejmu Śląskiego. Wielkie uznanie w Polsce i na świecie wzbudził nowy, wybudowany już w XXI wieku, budynek - Centrum Nauki i Edukacji Muzycznej „Symfonia”. To dzieło Tomasza Koniora, architekta z Krakowa. Nowe budynki – administracyjny i salę koncertową - świetnie wkomponował on w zabytkową zabudowę. W oczy rzuca się cegła klinkierowa, ale zastosowano tu także dużo betonu, szkła, stali i drewna. W podziemiach gmachu głównego przy ul. Wojewódzkiej umieszczono ekspozycję Muzeum Organów Śląskich. Z inicjatywą jego powołania wystąpił przed laty prof. Julian Gembalski, a utworzono je w 2002 roku. Zobaczyć można tutaj całe organy i fisharmonie, a także elementy tych instrumentów oraz kolekcję archiwaliów.
Początki działalności Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu wiążą się z 1959 r., z organizacją tradycyjnej, górniczej Barbórki. Ale już w następnym roku wystąpił tu sam Artur Rubinstein. W latach późniejszych do Zabrza przyjeżdżali m.in. tacy znani twórcy zagraniczni, jak Leonard Cohen, Chris de Burgh, B. B. King, Chick Corea, a także Placido Domingo, Jose Carreras, Montserrat Caballe, June Anderson, Michele Legrand. Występował tu znany zespół kubańskich muzyków Buena Vista Social Club, a także Chór Aleksandrowa, Electric Light Orchestra, Pat Metheny, Paco de Lucia, Al di Meola, Chris Botti, Tangeredream, Smokie, Procol Harum, Marillion, orkiestra Glenna Millera i wiele innych zespołów, grup muzycznych i solistów. Podczas jubileuszowego koncertu na 50-lecie istnienia wystąpił tu zespół Scorpions. Od 1992 r. zabrzańska Fundacja Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Zbigniewa Religi organizuje tu koncerty „Serce za Serce”. Brali w nich udział m.in. wspomniani Placido Domingo, José Carreras oraz Chris de Burgh. Przez lata do Domu Muzyki i Tańca przylgnęło określenie „domu na szlaku gwiazd”. Przez pół wieku odbyły się tu ponad cztery tysiące koncertów, w których uczestniczyło łącznie ok. 7,5 mln widzów. Gruntownie wyremontowany na początku XXI w. budynek Domu Muzyki i Tańca uznawany jest za jedną z najlepszych, pod względem warunków technicznych i akustycznych, scen koncertowych w Polsce. Duże widowiska sceniczne organizowane są w głównej, klimatyzowanej sali widowiskowej, liczącej 2000 miejsc. Są tu również mniejsze pomieszczenia, jak mała scena w Kawiarni Artystycznej.
Planetarium i Obserwatorium Astronomiczne, jest jedną z głównych atrakcji Parku Śląskiego. Powstało na najwyższym wzniesieniu - tzw. Górze Parkowej (320 m n.p.m.). Z okazji Roku Kopernikowskiego, w 1953 podjęto decyzję o budowie obiektu imienia wielkiego astronoma. Oficjalne otwarcie Planetarium w Chorzowie nastąpiło już w roku 1955. Budynek powstał według oryginalnego projektu krakowskiego architekta Zbigniewa Solawy. Charakterystyczna kopuła, która od wewnątrz imituje firmament niebieski, jest jednocześnie ekranem do prezentacji planet, gwiazdozbiorów i innych ciał niebieskich. Pod kopułą mieści się potężny projektor (o masie 2 ton i wysokości 5 m w pionowym ustawieniu), wyprodukowany w Zakładach Carla Zeissa. Dzięki temu urządzeniu, siedząc w fotelach specjalnej konstrukcji, na 400-osobowej widowni, można zobaczyć rzeczywisty wygląd nieba z dowolnego miejsca na Ziemi. W budynku Planetarium znajduje się też Obserwatorium Astronomiczne, które pochwalić się może jednym z największych w Polsce teleskopów (refraktorów) o 30-centymetrowym obiektywie. Daje on możliwość obserwacji Słońca, Księżyca, komet, innych planet i gwiazdozbiorów, nawet w 750-krotnym powiększeniu. W Planetarium odbywają się popularnonaukowe prelekcje, pokazy oraz lekcje geografii i astronomii, a nawet koncerty muzyki elektronicznej. Odwiedzający mogą uczestniczyć w niezwykle interesujących seansach astronomicznych. Działa też tutaj stacja meteorologiczna i sejsmologiczna, a miłośnicy wiedzy o wszechświecie mają okazję skorzystać z bogatego księgozbioru biblioteki. Na dziedzińcu usytuowano zegar słoneczny o 9-metrowej wskazówce, skonstruowany przez Tadeusza Przypkowskiego.
Początki Siewierza sięgają zarania państwa Polskiego. Gród nad Czarną Przemszą już w pierwszych latach XIII wieku był siedzibą kasztelanii. Od końca XII do połowy XV stulecia rządzili tutaj książęta śląscy, którzy wznieśli miejscowy zamek. W 1443 roku księstwo stało się przedmiotem aktu kupna i sprzedaży: sprzedającym był książę cieszyński Wacław I, kupował Zbigniew Oleśnicki, biskup krakowski. Od tego czasu, aż do końca XVIII wieku, księstwo siewierskie przeszło pod panowanie biskupów krakowskich, którzy kontynuując świecką władzę książąt cieszyńskich przyjęli tytuł książąt siewierskich - „dux Severie”. Siedzibą książąt-biskupów stał się gotycki, murowany zamek, który powstał w XIV wieku na miejscu drewnianej warowni z końca wieku XIII. Z biegiem stuleci biskupi zamek przebudowywali i modernizowali. W XVI wieku przekształcono go w stylu renesansowym. Wyburzono niepraktyczną już wieżę - tzw. stołp, a z pozyskanego kamienia wybudowano reprezentacyjne skrzydło południowe i zachodnie. Umocniono też fortyfikacje pod kątem dostosowania ich do artylerii. Wjazdu zaczął bronić niewielki barbakan połączony z tarasem artyleryjskim. Na przełomie XVII i XVIII stulecia kolejny raz przebudowano zamek, wznosząc skrzydło wschodnie z kaplicą i przykrywając wieżę barokowym hełmem. Po decyzji Sejmu Wielkiego o włączeniu księstwa siewierskiego do Polski zamek opustoszał. Wnet popadł w ruinę. Walory obronne zamku były kilkakrotnie sprawdzane. W 2 połowie XV wieku oblegali go książęta śląscy, wrogo nastawieni do biskupa Oleśnickiego. W 1655 roku dotarli tu Szwedzi. Jednak polityka biskupów krakowskich oszczędziła mu wtedy wojennych emocji. W początku XVIII w. zamek stał się areną walk w wojnie domowej zwolenników króla Stanisława Leszczyńskiego z poplecznikami Augusta II Mocnego. Od XVII w. w zamku działał budzący grozę Trybunał Siewierski. Szafowano tu gęsto wyrokami śmierci, dlatego ukuto powiedzenie: „Bij, kradnij, zabijaj, ale Siewierz omijaj”! Dziś możemy oglądać fragmenty murów z cegły i kamienia, wieżę bramną (niegdyś zwieńczoną barokowym hełmem), barbakan i zrekonstruowany most zwodzony. Z wieży uczyniono punkt widokowy. Zamek jest udostępniony do zwiedzania przez Izbę Tradycji i Kultury Dawnej w Siewierzu.
Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.
Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.
Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.
Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.